«КУТ»
СЛАВА МАЗАЙ,
АЛЯКСЕЙ УГАЛЬНІКАЎ
КУТ — гэта фотаальбом пейзажаў і дзікай прыроды Беларусі, створаны за дзесяць гадоў паездак двух сяброў-фатографаў. Разам і па-асобку, з дронамі ды тэлеаб’ектывамі, Слава і Аляксей кожныя выхадныя адпраўляліся ў розныя пункты краіны.
«Чым менш людзей і больш звяроў, тым лепей», — звычайна так яны распрацоўвалі свае маршруты. Акрамя сотняў фотаздымкаў, у кнізе размешчаны гісторыі, якія дапамагаюць адчуць дух сяброўскіх вандровак. Кніга прысвячаецца ўсім, хто сумуе па доме.
“KUT”
SLAVA MAZAI,
ALEX UHALNIKAU
KUT is a photo album of landscapes and wildlife in Belarus, collected over ten years of travels by two photographer friends. Together and separately, with drones and telephoto lenses, Slava and Alexei traveled to different parts of the country every weekend.
«The less people and the more animals, the better», was how they usually planned their destinations. Alongside hundreds of photos, the book also includes stories that help you feel the friendly spirit of their journeys. The book is dedicated to all those yearning for home.
„KUT”
SłAWA MAZAI,
ALEKS UHALNIKAU
KUT to album fotograficzny przedstawiający krajobrazy i dziką przyrodę Białorusi, zebrane przez dziesięć lat podróży dwóch przyjaciół fotografów. Razem i osobno, z dronami i teleobiektywami, Slava i Aleksiej każdy weekend eksplorowali nowe miejsca po całym kraju.
«Im mniej ludzi i więcej zwierząt, tym lepiej» — to zasada, którą zwykle się kierowali, wybierając miejsca do odwiedzenia. Obok setek zdjęć, książka zawiera także historie, które pozwalają poczuć przyjacielskiego ducha ich wypraw. Książka dedykowana jest wszystkim, którzy tęsknią za domem.
ПРАГРАМА
PROGRAM
PROGRAM
СЛАВА МАЗАЙ
Нарадзіўся ў 1989 годзе ў Мінску. У 18 гадоў паступіў у БДУІР, інжынер па адукацыі.
Фатаграфаваць пачаў яшчэ ў школе. Хутка з’явілася мара запусціць камеру ў паветра: неяк на летніх канікулах у бабулі ў вёсцы Слава нават спрабаваў прымацаваць вэб-камеру да паветранага змея. Падчас вучобы ва ўніверсітэце зразумеў, што можна сабраць дрон самаму, бо ў вольным доступе на рынку іх не было. Праз паўтара года няўдалых спроб самаробны дрон з камерай пачаў стабільна трымацца ў паветры — так пачалося захапленне фотаздымкай прыроды. У 2014 годзе здымак беларускай восеньскай дарогі, які Слава зрабіў на самаробны дрон, апублікаваў часопіс National Geographic у ЗША.
«Я хацеў зрабіць кнігу пра Беларусь з таго часу, як пачаў фатаграфаваць з дрона, то бок больш за дзесяць гадоў таму. Мне тады падарылі некалькі фотакніг пра Літву, знятую з вышыні: з паветранага шара і дэльтаплана. Я пачаў шукаць падобныя кніжкі пра Беларусь, але не знайшоў таго, што мне б спадабалася. І вось цяпер з’явілася магчымасць зрабіць сваю ўласную кнігу: і час знайшоўся, і назапасілася дастатковая колькасць матэрыялу. Хочацца паказаць, якая прыгожая ў нас краіна. І беларусам, і замежнікам».
Здымае на:
— Фотакамеры Nikon D850, Nikon D610
— Аб’ектывы Nikkor 24–70 mm, Nikkor 200 mm, Sigma 60–600 mm
— Дроны DJI Inspire, DJI Mavic 2 Pro
SLAVA MAZAI
Slava was born in Minsk in 1989 and went on to study engineering at the Belarusian State University of Informatics and Radioelectronics.
Slava began taking photos in school. He quickly came to the idea of sending a camera into the air: once during summer holidays at his grandma’s village, Slava tried to attach a webcam to a kite! During his time at university he realised that he can assemble a drone by himself, as there were none readily available in Belarus at the time. After about a year and a half of unsuccessful attempts, his homemade drone finally started to balance in the air. That was the beginning of his fascination with nature photography. In 2014, the photo that Slava took of a Belarusian road in autumn was published in National Geographic (USA).
“I have wanted to make a book about Belarus ever since I first started dabbling in drone photography more than ten years ago. At the time, I was given several books with aerial photos of Lithuania — taken from a hot air balloon or a hang-glider. I tried to find similar books about Belarus, but couldn’t find something I liked. And now the opportunity to make my own book has come up — I have the time and enough material to make it happen. I want to show people — Belarusians and foreigners — just how beautiful our country really is.”
Equipment:
— Camera: Nikon D850, Nikon D610
— Lens: Nikkor 24–70 mm, Nikkor 200 mm, Sigma 60–600 mm
— Drone: DJI Inspire, DJI Mavic 2 Pro
SŁAWA MAZAI
Sława urodził się w Mińsku w 1989 roku i podjął studia z inżynierii na Białoruskim Państwowym Uniwersytecie Informatyki i Radioelektroniki.
Fotografią zainteresował się jeszcze w szkole. Szybko pojawił się pomysł, aby wysłać aparat w powietrze: pewnego razu, podczas wakacji u babci na wsi, Slava próbował przymocować kamerę internetową do latawca! Podczas studiów zdał sobie sprawę, że może samodzielnie zbudować drona, ponieważ w tamtym czasie nie były one jeszcze dostępne na Białorusi. Po około półtora roku nieudanych prób, jego domowej roboty dron w końcu zaczął stabilnie utrzymywać się w powietrzu. To był początek jego fascynacji fotografią przyrodniczą. W 2014 roku zdjęcie drogi na Białorusi jesienią, które Slava wykonał, zostało opublikowane w National Geographic (USA).
„Od kiedy zacząłem eksperymentować z fotografią dronową ponad dziesięć lat temu, marzyłem o stworzeniu książki o Białorusi. Wtedy otrzymałem kilka książek z lotniczymi zdjęciami Litwy — wykonanymi z balonu na gorące powietrze lub z deltaplanu. Próbowałem znaleźć podobne książki o Białorusi, ale nic, co by mi się podobało, nie mogłem znaleźć. A teraz pojawiła się okazja, aby stworzyć własną książkę — mam czas i wystarczająco dużo materiału, by to zrealizować. Chcę pokazać ludziom — zarówno Białorusinom, jak i obcokrajowcom — jak piękny jest nasz kraj.”
Sprzęt:
— Aparat: Nikon D850, Nikon D610
— Obiektywy: Nikkor 24–70 mm, Nikkor 200 mm, Sigma 60–600 mm
— Drony: DJI Inspire, DJI Mavic 2 Pro
Аляксей Угальнікаў
Нарадзіўся ў 1986 годзе ў Магілёве. У 18 гадоў паступіў у БНТУ і з’ехаў у Мінск вучыцца. Інжынер-энергетык па першай адукацыі, праграміст па прафесіі.
На чацвёртым курсе паехаў па праграме Work&Travel у ЗША і на свой першы заробак купіў фотаапарат Sony DSCH50. Таму першыя фатаграфіі, якія зрабіў Лёша, — гэта здымкі Сан-Францыска. Пасля вяртання ў Беларусь пачаў браць з сабой фотаапарат на рыбалку і ў лес у грыбы. Пачаў фатаграфаваць світанкі і захады сонца, так і ўцягнуўся.
«Мне падабаецца стан пасля здымкі. Світанак, туман, прыгожае святло — нават калі ты не выспаўся, то потым супакоены цэлы дзень. За гэтым пачуццём я і вяртаюся штораз. Калі казаць пра фатаграфаванне звяроў, то гэта ўжо чысты азарт: цікава пабыць бліжэй да дзікай прыроды. Можа быць, гэта водгаласы тых часоў, калі маім продкам даводзілася паляваць для выжывання».
Здымае на:
— Фотакамеры Sony A7 IV, Canon 40D
— Аб’ектывы Canon 17–35 mm, Sony FE 24–70 mm,
Sony FE 70–200 mm, Sony FE 200–600 mm
— Дроны DJI Phantom 4 Pro, DJI Mavic 2 Pro
Alex Uhalnikau
Alex was born in 1986 in Mogilev and moved to Minsk at 18 years old to study at the Belarusian National Technical University. Although he studied energy engineering, he is a software developer by trade.
During his fourth year at university, Alex went to the USA via the Work&Travel programme and used his first salary to buy a Sony DSCH50 camera. That’s why Alex’s first photos are shots of San Francisco. After he returned to Belarus, he started to take his camera with him on fishing and foraging trips. He began to photograph the sunrise and the sunset — and carried on from there.
“I like how I feel after taking photos. The sunrise, the fog, beautiful light coming in — even if you dodn’t get enough sleep, the day proceeds in peace. That’s the feeling I come back for over and over. If we talk about wildlife photography — that’s pure excitement, it’s amazing to be so close to wild animals. Perhaps it’s an echo of the times when my ancestors had to hunt to survive.”
Equipment:
— Camera: Sony A7 IV, Canon 40D
— Lens: Canon 17–35 mm, Sony FE 24–70 mm, Sony FE 70–200 mm, Sony FE 200–— 600 mm
— Drone: DJI Phantom 4 Pro, DJI Mavic 2 Pro
AleKS Uhalnikau
Aleks urodził się w 1986 roku w Mohylewie i w wieku 18 lat przeprowadził się do Mińska, aby studiować na Białoruskim Narodowym Uniwersytecie Technicznym. Chociaż kształcił się na inżyniera energetyka, zawodowo zajmuje się programowaniem.
W czwartym roku studiów, Aleks wyjechał do Stanów Zjednoczonych w ramach programu Work&Travel i swoją pierwszą wypłatę przeznaczył na zakup aparatu Sony DSCH50. Dlatego pierwsze fotografie Aleksa to zdjęcia San Francisco. Po powrocie na Białoruś zaczął zabierać ze sobą aparat na wędkowanie i zbieranie grzybów. Zaczął fotografować wschody i zachody słońca, co szybko go wciągnęło.
„Podoba mi się uczucie po zrobieniu zdjęcia. Wschód słońca, mgła, piękne światło — nawet jeśli nie wyspałem się wystarczająco, to reszta dnia mija spokojnie. To za tym uczuciem ciągle wracam. Jeśli chodzi o fotografowanie dzikiej przyrody — to czyste emocje, niesamowite jest być tak blisko dzikich zwierząt. Być może jest to echem czasów, kiedy moi przodkowie musieli polować, aby przetrwać.”
Sprzęt:
— Aparaty: Sony A7 IV, Canon 40D
— Obiektywy: Canon 17–35 mm, Sony FE 24–70 mm, Sony FE 70–200 mm, Sony FE 200–600 mm
— Drony: DJI Phantom 4 Pro, DJI Mavic 2 Pro
Дзіма Буко
Дзіма Буко нарадзіўся ў 1987 годзе ў Мінску. Здабыў адукацыю ў галіне графічнага дызайну ў Літве.
Працаваў над дызайнам інтэрфейсаў для найбольш папулярных сайтаў Беларусі, у тым ліку Onliner, OZ і іншых.
У 2014 годзе пераехаў у Польшчу і разам з жонкай заснаваў анлайн-акадэмію LIMA.
Заўсёды марыў стварыць кнігу і ў 2018 годзе пачаў распрацоўку і выданне сваіх кніг.
У 2023 годзе агульны сябар пазнаёміў Дзіму са Славай, расказаўшы пра доўгачаканую мару Славы — стварыць прыгожую кнігу пра Беларусь.
DZIMA BUKO
Dzima Buko was born in 1987 in Minsk, Belarus. He studied graphic design in Lithuania, earning his degree in the field.
He worked on interface design projects for some of Belarus's most popular websites, including Onliner, OZ, and others.
In 2014, he moved to Poland and, together with his wife, founded the LIMA online academy.
He has always dreamed of creating a book, and in 2018, he began to develop and publish his own works.
In 2023, a mutual friend introduced him to Slava, sharing Slava's long-held dream of creating a beautiful book about Belarus.
DZIMA BUKO
Dzima Buko urodził się w 1987 roku w Mińsku. Uzyskał wykształcenie z zakresu projektowania graficznego na Litwie.
Pracował nad projektami interfejsów dla najpopularniejszych stron internetowych na Białorusi, takich jak Onliner, OZ i inne.
W 2014 roku przeprowadził się do Polski i wraz z żoną założył akademię internetową LIMA.
Zawsze marzył o stworzeniu książki, a w 2018 roku rozpoczął prace nad tworzeniem i wydawaniem swoich książek.
W 2023 roku wspólny znajomy przedstawił go Sławie, opowiadając o jego wieloletnim marzeniu – stworzeniu pięknej książki o Białorusi.
Вольга Палевікова
Нарадзілася ў 1990 годзе ў Мінску. Пасля заканчэння філасоўскага факультэта БДУ з’ехала ў ваколсветнае падарожжа аўтаспынам.
Праз два гады вярнулася і працягнула працаваць у медыя аўтарам, рэдактарам і менэджарам праектаў. У пэўны момант сышла ў айці і паралельна працягвала рабіць творчыя праекты як сцэнарыстка дакументальнага кіно і як рэдактарка.
«KUT паказвае Беларусь з нязвыклага ракурсу. І размова ідзе не толькі пра фоткі, але і пра дызайн, і пра гісторыі з падарожжаў, якія ствараюць асаблівую сяброўскую атмасферу. Дзякуючы гэтай кнізе, проста патлумачыць каму заўгодна, што такое Беларусь і чамы мы яе любім».
Olga Polevikova
Olga was born in 1990 in Minsk. After graduating from the Philosophy Faculty of BSU, she set off on a hitchhiking journey around the world.
Two years later, she returned and resumed her work in the media as an author, editor, and project manager. Later, Olga ventured into IT and continued to pursue creative projects as a screenwriter for documentary films and as an editor.
"The KUT shows Belarus from an unusual perspective. I mean not only photographs but also design and travel stories that create a unique friendly atmosphere. Thanks to this book, it is easy to explain to anyone what Belarus is and why we love it."
Olga Polevikova
Olga urodziła się w 1990 roku w Mińsku. Po ukończeniu Wydziału Filozofii na BUP wyruszyła w podróż dookoła świata autostopem.
Dwa lata później wróciła i kontynuowała pracę w mediach jako autorka, redaktorka i menedżerka projektów. Później Olga zainteresowała się branżą IT, równocześnie realizując projekty kreatywne jako scenarzystka filmów dokumentalnych i redaktorka.
"KUT pokazuje Białoruś z niezwykłej perspektywy. Mam na myśli nie tylko fotografie, ale również design i historie z podróży, które tworzą niepowtarzalną, przyjacielską atmosferę. Dzięki tej książce łatwo jest wytłumaczyć każdemu, czym jest Białoruś i dlaczego ją kochamy."
Аляксей Носаў
Нарадзіўся ў 1988 годзе ў Таліне. Пазней сям'я пераехала ў Беларусь: спачатку да бабулі ў госці, а потым — назаўсёды.
Пасля заканчэння факультэта журналістыкі БДУ ў Мінску заняўся дакументальнымі фільмамі і развіццём СМІ ў Ютубе. Сумесна з e-commerce пляцоўкай Onliner стварыў аднайменны YouTube-праект на 1,8 мільёнаў падпісчыкаў, самы буйны ў Беларусі.
Зараз працуе як незалежны дакументаліст і прадзюсар.
«Праект KUT прыцягнуў тым, што… Па-першае, гэта прыгожа. Фатаграфіі, дызайн, матэрыялы — гэта візуальны і тактыльны гіпноз, які забірае тваю ўвагу не горш за TikТок. Але самае галоўнае — тое, што ўнутры, ідэя і энергетыка. KUT гэта душэўнае апавяданне пра Беларусь, ад якога не робіцца сумна. Наадварот, хочацца ўсміхнуцца і падзяліцца тым, што ўбачыў».
Alexey Nosov
Alexey Nosov was born in 1988 in Tallinn. Later, his family moved to Belarus – at first, to visit his grandmother, and then they stayed for good.
Alexey graduated from the Institute of Journalism at BSU in Minsk and began working on documentary films and developing media channel on YouTube. Together with the e-commerce platform Onliner, he created the largest journalistic YouTube project in Belarus with 1.8M subscribers.
Currently, Alexey works as an independent documentary filmmaker and producer.
"The KUT project attracted me because... First of all, it's beautiful. The photographs, design, materials—it's a visual and tactile hypnotism that grabs your attention no worse than TikTok. But most importantly, it's about what's inside, the idea, and the energy. KUT is a heartfelt story about Belarus that doesn't make you feel sad when you look at it. It makes you want to smile and share what you've seen."
Alexey Nosov
Alexey Nosov urodził się w 1988 roku w Tallinnie. Później jego rodzina przeprowadziła się na Białoruś – najpierw w odwiedziny do babci, a potem na stałe.
Po ukończeniu Wydziału Dziennikarstwa na Białoruskim Uniwersytecie Państwowym w Mińsku zajął się filmami dokumentalnymi i rozwijaniem kanałów mediowych na YouTube. We współpracy z platformą e-commerce Onliner stworzył największy dziennikarski projekt na YouTube na Białorusi, który zgromadził 1,8 miliona subskrybentów.
Obecnie pracuje jako niezależny filmowiec dokumentalista i producent.
"Projekt KUT przyciągnął mnie ponieważ... Przede wszystkim jest piękny. Fotografie, projektowanie, materiały - to wizualny i dotykowy hipnotyzm, który przyciąga Twoją uwagę nie gorzej niż TikTok. Ale co najważniejsze, chodzi o to, co jest w środku, ideę i energię. KUT to serdeczna opowieść o Białorusi, która nie sprawia, że czujesz się smutno. Sprawia, że chcesz się uśmiechnąć i podzielić tym, co widziałeś."
ПРАДМОВА
FOREWORD
PRZEDMOWA
ПРАДМОВА
Адна з рэчаў, якія захапляюць у Беларусі, — гэта прырода.
«Кут» — гэта прызнанне ў любві да лясоў, палёў, азёраў і рэк роднай краіны. Мы, беларусы, прызвычаіліся да вольных прастораў як да нормы. У Беларусі яшчэ засталіся вялізныя тэрыторыі, дзе пануе прырода, а не чалавек. Напрыклад, Белавежская пушча, самы буйны рэліктавы лес у Еўропе; рэгіён Палесся, дзе цячэ адна з апошніх некранутых чалавекам рэк — Прыпяць; Ельня, адно з самых вялікіх верхавых балот у свеце, і гэтак далей. Ды што там, нават магчымасць на працягу гадзіны ехаць праз лясы і палі і не пабачыць ніводнага паселішча ўжо не так часта сустракаецца ў еўрапейскай частцы свету.
Шмат гадоў двое сяброў, Слава і Аляксей, кожныя выхадныя ездзілі па Беларусі ў пошуках прыгожых прыродных мясцін і дзікіх звяроў. Гэта хобі не мела ніякай мэты, акрамя як атрымаць асалоду ад прыгажосці і паказаць яе іншым. Хлопцы публікавалі свае здымкі ў Instagram, часам фота з’яўляліся ў часопісах і турыстычных буклетах, але большая частка архіваў была не разабрана. І вось праз дзе-
сяць гадоў рэгулярных паездак стала відавочна, што надышоў час пераглядзець гэтыя фотаздабыткі, якія захоўваліся на цвёрдых дысках. Так з’явіўся «Кут».
Для таго каб адчуць гэту кнігу, раю звярнуць увагу на некалькі момантаў.
Па-першае, кніга зроблена сябрамі. Слава і Аляксей разам ездзілі па краіне, бегалі ад зуброў, палохаліся ваўкоў, разам з сябрамі потым разбіралі архівы і ўспаміналі гісторыі. Мы правялі шмат гадзін за размовамі: нашы дыялогі тут і там будуць сустракацца на старонках кнігі пасярод здымкаў велічнай прыроды. Паасобку не так цікава: ні рабіць фатаграфіі, ні кнігі, ні ўвогуле ісці па жыцці. Пэўным чынам «Кут» пра тое, што заўсёды застаецца з намі: пра ўражанні і вопыты, якімі мы дзелімся з іншымі людзьмі. Гэта могуць быць спробы зняць дрон з верхавіны елкі ў люты мароз ці ўспаміны пра пікнікі пад грушай на беразе ракі.
Па-другое, значная частка кнігі — гэта фатаграфіі з дрона. Здаецца, гэта альбо адна з першых, альбо ўвогуле першая кніга пра Беларусь, дзе фота з дрона адыгрываюць такую важную ролю. Погляд з вышыні заўсёды дае новыя нечаканыя ракурсы. Таму нават калі вы мільён разоў былі, напрыклад, на Блакітных азёрах, б’юся аб заклад, гэтак вы іх яшчэ не бачылі. А калі ніколі там не былі, то «Кут» — гэта менавіта тыя фота, якія выклікаюць пачуццё гонару за прыгажосць уласнай краіны. І сабе нагадаць, і іншым пахваліцца.
Ну і апошняе. Мы перыядычна жартавалі пра тое, што трэба ў кнізе зрабіць пазнаку «Ніводнага АІ-мадыфікаванага лася». Жарты жартамі, але здаецца, што хутка і праўда гэта будзе вельмі важна. Усе фатаграфіі, якія размешчаны тут, — гэта прыгажосць, убачаная і зафіксаваная людзьмі. І гісторыі — гэта шчырыя размовы паміж людзьмі. Такая вось новая раскоша.
Я спадзяюся, што гэта кніга будзе асалодай для тых, хто любіць вандроўкі і захапляецца прыгажосцю сусвету. Я не ведаю нічога больш заспакаяльнага, чым прырода, і «Кут» менавіта пра гэта.
Вольга Палевікова,
суразмоўца Славы і Аляксея
і рэдактарка кнігі
FOREWORD
One of the things that amazes the most in Belarus is nature.
Kut is a declaration of love for the forests, the fields, the lakes and rivers of our home country. We, as Belarusians, are used to the right to roam. Belarus is one of those countries where you can still find vast territories where nature reigns supreme. For example, Bielaviežskaja pušča — the largest old-growth forest in Europe; Paliessie — a region through which the river Pripyat flows, a river that has remained almost untouched by human development; the Jeĺnia Bog — one of the largest raised bogs in the world, and many more. Likewise, just the notion that you can be driving for an hour through fields or forests without encountering any settlements — is a rare occurrence in this European part of the world.
Two friends, Slava and Alex, spent many years travelling around Belarus in search of beautiful locations and wild animals. They did not have a purpose other than to enjoy the beauty of nature and share it with others. They would post their photos on Instagram and sometimes their shots would appear on the pages of magazines or travel brochures, but most of their archives remained untouched. And it was only after ten years of trips that it became apparent that it was time to sit down and go through the hard drives. That’s how Kut was born.
To get in tune with this book, I recommend paying attention to the following points.
Firstly, the book is made by friends. Slava and Alexei travelled around the country together, run from bison and were scared off by wolves, and together with friends they then sorted through their archives and remembered the stories. We spent many hours talking: our conversations will appear here and there across the pages of this book amidst the photos of the majestic nature. It’s not so interesting on your own — taking photos, or making books, or just generally going on about your life. In a sense, Kut is about something that always stays with us — about the experiences and emotions we share with others. Whether it’s a story about taking a drone off the top of a tree in the bitter cold or memories of picnics under a pear tree on the banks of the river Sula.
Secondly, photographs taken from a drone make up a significant part of the book. It appears to be one of the first, or even the first book about Belarus where drone photography plays such an important role. The view from above always provides new and unexpected angles. That’s why even if you have been to Blakitnyja aziory (the Blue Lakes) a million times, I bet you have never seen them like this. And if you have never had the chance to go, then the photos in Kut will give you a sense of pride that such beautiful spots exist in your country. A reminder to not forget ourselves and to show off to others.
And lastly, we joked that we should make a note in the book “Not a single Al-modified moose”. The joke is on us, however, as it seems that soon it may be really important. All the pictures you see here are places that were seen and captured by real people. And the stories are genuine, sincere conversations between said people. A new kind
of luxury.
I hope this book will be a delight to those who love to travel and admire the beauty of the world. I know of nothing more calming than nature, and that is what Kut is all about.
Olga Polevikova,
Slava and Alexei’s conversation companion
and book editor
PRZEDMOWA
Jednym z najbardziej zadziwiających aspektów Białorusi jest jej przyroda.
"Kut" to wyznanie miłości do lasów, pól, jezior i rzek naszej ojczyzny. My, Białorusini, jesteśmy przyzwyczajeni do obfitości wolnych przestrzeni. Białoruś to jeden z tych krajów, gdzie wciąż można znaleźć rozległe terytoria, na których przyroda panuje niepodzielnie. Przykładem może być Puszcza Białowieska – największy pierwotny las w Europie; Polesie – region, przez który płynie rzeka Prypeć, rzeka, która pozostała prawie nietknięta przez rozwój ludzki; Bagno Jelnia – jedno z największych wysokich torfowisk na świecie, i wiele więcej. Podobnie, sama świadomość, że można jechać przez godzinę przez pola lub lasy bez napotkania jakichkolwiek osiedli, jest rzadkością w tej europejskiej części świata.
Dwaj przyjaciele, Sława i Aleks, spędzili wiele lat podróżując po Białorusi w poszukiwaniu pięknych lokalizacji i dzikich zwierząt. Nie mieli innego celu, jak tylko cieszyć się pięknem natury i dzielić się nim z innymi. Publikowali swoje zdjęcia na Instagramie i czasami ich ujęcia pojawiały się na stronach magazynów lub w broszurach turystycznych, ale większość ich archiwum pozostała nietknięta. I dopiero po dziesięciu latach podróży stało się oczywiste, że nadszedł czas, aby usiąść i przejrzeć dyski twarde. Tak narodził się "Kut".
Aby zrozumieć tę książkę, polecam zwrócić uwagę na kilka punktów.
Po pierwsze, książka została stworzona przez przyjaciół. Sława i Aleks podróżowali razem po kraju, uciekali przed żubrami, przestraszyli się wilków, a potem wspólnie z przyjaciółmi przeglądali swoje archiwa i wspominali historie. Spędziliśmy wiele godzin na rozmowach: nasze dialogi pojawiają się tu i ówdzie na stronach tej książki wśród zdjęć majestatycznej przyrody. Samemu nie jest tak interesująco – robić zdjęcia, tworzyć książki czy po prostu żyć. W pewnym sensie "Kut" opowiada o tym, co zawsze zostaje z nami – o doświadczeniach i emocjach, które dzielimy z innymi. Czy to historia o ściąganiu drona z wierzchołka drzewa w mroźne zimno, czy wspomnienia z pikników pod gruszą na brzegu rzeki Sula.
Po drugie, znaczącą część książki stanowią fotografie wykonane dronem. Wydaje się to być jedną z pierwszych, a może nawet pierwszą książką o Białorusi, gdzie fotografia dronowa odgrywa tak ważną rolę. Widok z góry zawsze dostarcza nowych i nieoczekiwanych kątów. Dlatego nawet jeśli byłeś na Błękitnych Jeziorach milion razy, zakładam się, że nigdy nie widziałeś ich tak jak tutaj. A jeśli nigdy nie miałeś okazji tam pojechać, zdjęcia w "Kut" dadzą ci poczucie dumy, że w twoim kraju istnieją takie piękne miejsca. Przypomnienie, aby nie zapominać o sobie i chwalić się innym.
I wreszcie, żartowaliśmy, że powinniśmy umieścić w książce notkę „Ani jednego AI-modyfikowanego łosia”. Żarty żartami, ale wydaje się, że wkrótce to może być naprawdę ważne. Wszystkie zdjęcia, które tu widzisz, to miejsca widziane i uchwycone przez prawdziwych ludzi. A historie to szczere, prawdziwe rozmowy między tymi ludźmi. Nowy rodzaj luksusu.
Mam nadzieję, że ta książka będzie zachwytem dla tych, którzy lubią podróżować i podziwiać piękno świata. Nie znam niczego bardziej uspokajającego niż natura, i o tym właśnie jest "Kut".
Olga Polewikowa,
Towarzyszka rozmów Sławy i Aleksa
oraz redaktorka książki
ЯК СЛАВА І АЛЯКСЕЙ ПАЗНАЁМІЛІСЯ І ПАЧАЛІ ФОТКАЦЬ ЗВЯРОЎ
ВОЛЯ
Давайце з самага пачатку. Як вы пазнаёміліся і чаму вырашылі пачаць разам ездзіць па Беларусі і фатаграфаваць?
АЛЯКСЕЙ
Я памятаю, што Слава знайшоў мяне ў Instagram. Я тады часта ездзіў на Нёман фоткаць розныя краявіды, а Слава душой прывязаны да Нёмана, у яго там любімая вёска.
Ён прапанаваў як-небудзь з’ездзіць разам, я пагадзіўся і прапанаваў сустрэцца раніцай. Разоў пяць у яго не атрымлівалася. Увесь час прасыпаў, як звычайна. Аднойчы ўсё ж даехаў. У Славы тады ўжо быў дрон, а ў мяне толькі фоцік.
Мы трошкі пабадзяліся, пабалбаталі і разышліся.
СЛАВА
Гэта была рамантычная раніца. На рацэ быў такі туман. Я таксама памятаю Нёман, а потым, напэўна, я памятаю Налібоцкую пушчу.
АЛЯКСЕЙ
Не, потым не пушча была. Чакай, мяне цікавіць такое пытанне: як ты прыйшоў да звяроў? Бо на фотаздымку дзікіх звяроў ты мяне падсадзіў. Пачыналі мы наогул з пейзажаў.
СЛАВА
Добра, тады мая гісторыя. Я пра Лёшу даведаўся ад іншага фатографа. Паглядзеў яго інстаграм, фоткі мне спадабаліся. Я не ўмеў фоткаць прыроду і да ўсіх чапляўся з пытаннямі, як навучыцца гэта рабіць, да Лёшы таксама.
Мне да гэтага часу здаецца, што я не ўмею фатаграфаваць фотаапаратам. З дронам больш-менш атрымліваецца: я часта лятаў на дроне па справах OneSoil і так, дарэчы, палюбіў палі. Аднойчы я ўбачыў фоткі палёў у Паўднёвай Маравіі ў Чэхіі і захацеў туды па-
ехаць. У мяне не было спецыяльнага тэлеаб’ектыва, я злятаў за ім у Кіеў. Потым паляцеў у Вену, узяў там машыну напракат і паехаў у Паўднёвую Маравію фатаграфаваць. Прыгожыя там палі, цікавыя.
Прыехаў з падарожжа — вялізны аб’ектыў застаўся. Што рабіць з ім? І я зацікавіўся самалётамі. Недзе паўгода я практычна жыў у мінскім аэрапорце, кожны дзень ездзіў туды. Аднойчы сустрэў лася на дарозе — у мяне быў з сабой гэты аб’ектыў, і я паспеў сфоткаць лася. Атрымалася цікава.
Так я пачаў вывучаць, дзе водзяцца звяры, як сябе паводзяць, і пачаў ездзіць іх здымаць.
ВОЛЯ
Ты сказаў, што не ўмеў фоткаць прыроду. А што ўвогуле значыць «навучыцца фоткаць краявіды»?
СЛАВА
Я да гэтага часу не бачу кадры з зямлі. З паветра бачу, прычым загадзя. Я ў галаве ведаю, што хачу зняць, і еду менавіта за гэтым кадрам. А знізу прыгажосці я не бачу. Лёша вось умее добра фоткаць прыроду.
ВОЛЯ
Аляксей, у цябе як? Табе лёгка бачыць кадры і з зямлі, і з дрона?
АЛЯКСЕЙ
Цяжка і першае, і другое. З дрона Слава лепш бачыць кадры, проста часам лянуецца ляцець. А на фоцік я прызвычаіўся здымаць, я даўно фатаграфую. Мне здаецца, Славе проста гэта не надта цікава: фоткаць туман, дрэва ў лесе.
СЛАВА
Каб зрабіць здымак з зямлі, трэба мінімум дзве гадзіны, каб дайсці да патрэбнага месца. Навошта ісці, калі можна даляцець?
АЛЯКСЕЙ
Каб прыгожа зняць, напрыклад, Нёман, я туды нармальна так паездзіў. Я шукаў цікавыя перасячэнні ліній, глядзеў, як ідзе дарога, дзе стаяць дрэвы, дзе растуць кветкі. Усё для таго, каб, калі будзе надвор’е, паспець прыехаць і сфатаграфаваць, бо прыгожае святло праходзіць за 10–15 хвілін. Я чакаю туману, замаразкаў, нейкага цікавага неба — і тады еду. Зрабіць годны кадр з першага разу не атрымаецца, першы раз — гэта разведка.
ВОЛЯ
Ясна. Здаецца, атрымліваюцца вялікія выдаткі на бензін дзеля аднаго кадра.
АЛЯКСЕЙ
Ну, увогуле так. Аднойчы ў Налібоцкай пушчы хлопцы, якія там працавалі, дрывасекі, дапамагалі выцягваць машыну. Пытаюцца:
—— А чаго вы прыехалі? Навошта?
—— Звяроў фатаграфаваць.
—— Вы столькі едзеце з Мінска, каб сфатаграфаваць звяроў? Марнуеце столькі грошай на бензін! Вы нармальныя?
HOW SLAVA AND ALEX MET AND STARTED PHOTOGRAPHING ANIMALS
VOLYA
Let’s start from the very beginning. How did you meet and why did you decide to start travelling and taking photos together?
ALEX
I remember that Slava found me on Instagram. At the time, I would often go to the river Nioman to take landscape photos, and Slava is attached to that area, his favourite village is there.
He suggested we go together one day, I agreed and offered to meet sometime in the morning. He must have cancelled about five times. He kept oversleeping, as he always does. But one day he finally made it. Back then, Slava already owned a drone whereas I only had my camera.
We wandered around for a while, chatted, and parted ways.
SLAVA
It was a romantic morning. A thick fog rolled over the river. I also remember the Nioman, but I guess I also remember the Nalibockaja pušča (Naliboki Forest) after that.
ALEX
No, it wasn’t the pušča after that. Tell me this: how did you come to animals? Because you’re the one who got me hooked on the idea of photographing wild animals. We had started off with landscapes initially.
SLAVA
Fine, my side of the story then. I found out about Alex from another photographer. I looked at his Instagram and I liked his photos. I was really bad at taking photos of nature and I kept pestering everyone, Alex included, with questions about how to learn to do it properly.
I still feel like I don’t know how to take pictures with a camera. I can more or less do it with a drone. I used to fly the drone quite often for OneSoil activities and that’s how I came to grow fond of fields. I once saw the fields in the South Moravian Region of the Czech Republic on Instagram and decided to go there to take photos. I didn’t have a special telephoto lens so I flew to Kyiv especially to get it. Then I flew to Vienna, rented a car and from there I drove to South Moravia. They have really beautiful, interesting fields there.
The trip ended, I came back and the photo lens came back with me. But what to do with it? So I turned to airplanes. For six months, I practically lived at Minsk airport, driving there every day. On one of these trips I encountered a moose on the road. The lens was with me so I managed to snap a picture. It turned out pretty cool.
After that, I started to research where animals live, how they behave and I started driving around and photographing them.
VOLYA
You said that you didn’t know how to take photos of nature. What does “learn how to take photos of landscapes” mean anyway?
SLAVA
I still can’t visualise shots from the ground. I can picture them from the air, even beforehand. I mentally decide what it is I want to capture in advance, and then I make the trip for that particular shot. But for some reason, I can’t see the beauty from below. Alex, on the other hand, takes beautiful photos of nature.
VOLYA
Alex, what about you? Is it easy for you to vi-sualise the images both from the ground and from the drone?
ALEX
Both are tricky. Slava does see things better from the drone, he’s just too lazy to fly sometimes. Whereas I’m used to taking photos with a camera, I’ve been taking photos for a long time. I feel that Slava just isn’t very interested in taking photos of fog or a tree in the forest.
SLAVA
To take a photo from the ground, you need at least two hours to get to where you need to be. Why walk when you can fly?
ALEX
To capture, for example, the beauty of the ri-ver Nioman, I spent a lot of time there. I would search for unusual intersections of lines, I studied the way of the road, the locations of the trees, the flowers. All this so that when the weather was good, I could make it in time to capture the frame before the light disappeared, which can happen in 10—15 minutes. I wait for the fog to roll in, for frosty mornings, an interesting sky, then I get ready and go. It’s almost impossible to capture a worthy shot the first time, the first time is a reconnaissance mission.
VOLYA
I see. That sounds like a lot of money spent on fuel for just one shot.
ALEX
Yeah, that’s true. Once in the Nalibockaja pušča (Naliboki Forest), the lumberjacks who were working there helped me to pull the car out. They asked me:
—— Why did you come here? What for?
—— To take photos of the animals.
—— You come all the way from Minsk to take photos of animals and nature? You spend so much money on petrol! Are you normal?
Jak Sława i Aleksiej poznali się i zaczęli fotografować zwierzęta
WOLYA
Zacznijmy od samego początku. Jak się poznaliście i dlaczego zdecydowaliście zacząć podróżować i fotografować razem?
ALEKS
Pamiętam, że Sława znalazł mnie na Instagramie. Wtedy często jeździłem nad Niemen fotografować różne krajobrazy, a Sława jest związany z tą okolicą, ma tam swoją ulubioną wieś. Zaproponował, żebyśmy kiedyś pojechali razem, zgodziłem się i zaproponowałem spotkanie pewnego ranka. Musiał odwołać około pięciu razy. Ciągle zasypiał, jak to zwykle bywa. Ale pewnego dnia w końcu dotarł. Wtedy Sława już miał drona, a ja tylko aparat. Trochę się włóczyliśmy, pogadaliśmy i rozeszliśmy.
SŁAWA
To były romantyczne poranki. Nad rzeką unosiła się gęsta mgła. Pamiętam też Niemen, ale chyba potem przyszła pora na Puszczę Nalibocką.
ALEKS
Nie, potem nie była to puszcza. Powiedz mi: jak doszło do zwierząt? Bo to ty mnie zaraziłeś pomysłem fotografowania dzikich zwierząt. Zaczynaliśmy przecież od krajobrazów.
SŁAWA
Dobrze, więc moja strona historii. Dowiedziałem się o Aleksie od innego fotografa. Zajrzałem na jego Instagrama i spodobały mi się jego zdjęcia. Nie umiałem fotografować przyrody i zaczepiałem wszystkich z pytaniami, jak się tego nauczyć, Aleksa również. Nadal mam wrażenie, że nie potrafię robić zdjęć aparatem. Z dronem jakoś to lepiej wychodzi: często latałem dronem w ramach działań OneSoil i tak, przy okazji, polubiłem pola. Pewnego razu zobaczyłem na Instagramie zdjęcia pól w Południowej Morawii w Czechach i postanowiłem tam pojechać. Nie miałem specjalnego teleobiektywu, więc poleciałem do Kijowa po niego. Potem poleciałem do Wiednia, wynająłem samochód i stamtąd pojechałem do Południowej Morawii fotografować. Mają tam naprawdę piękne, interesujące pola. Po powrocie z podróży wróciłem z teleobiektywem. Co z nim zrobić? Zainteresowałem się samolotami. Przez około pół roku praktycznie żyłem na lotnisku w Mińsku, codziennie tam jeżdżąc. Pewnego razu na drodze spotkałem łosia. Miałem przy sobie ten obiektyw i udało mi się go sfotografować. Wyszło całkiem fajnie. Po tym zacząłem badać, gdzie żyją zwierzęta, jak się zachowują i zacząłem jeździć i fotografować je.
WOLYA
Mówiłeś, że nie umiałeś fotografować przyrody. Co w ogóle znaczy „nauczyć się fotografować krajobrazy”?
SŁAWA
Do tej pory nie potrafię wyobrażać sobie ujęć z ziemi. Z powietrza już tak, nawet z wyprzedzeniem. W głowie decyduję, co chcę uchwycić, i jadę specjalnie po to zdjęcie. Ale z dołu nie widzę piękna. Aleks za to potrafi pięknie fotografować przyrodę.
WOLYA
A co u Ciebie, Aleks? Czy łatwo jest Ci wyobrażać sobie obrazy zarówno z ziemi, jak i z drona?
ALEKS
Obie rzeczy są trudne. Sława lepiej widzi kadry z drona, po prostu czasami mu się nie chce latać. Natomiast ja przyzwyczaiłem się do fotografowania aparatem, robię to od dawna. Wydaje mi się, że Sławie po prostu nie jest to zbyt interesujące: fotografować mgłę czy drzewo w lesie.
SŁAWA
Żeby zrobić zdjęcie z ziemi, potrzeba co najmniej dwóch godzin, aby dotrzeć do potrzebnego miejsca. Po co iść, skoro można polecieć?
ALEKS
Żeby na przykład pięknie uchwycić Niemen, sporo tam jeździłem. Szukałem ciekawych przecięć linii, obserwowałem, jak biegnie droga, gdzie stoją drzewa, gdzie rosną kwiaty. Wszystko po to, aby, gdy będzie dobra pogoda, zdążyć tam dotrzeć i zrobić zdjęcie, bo piękne światło znika w 10–15 minut. Czekam na mgłę, przymrozki, ciekawe niebo – wtedy wyruszam. Niemożliwe jest, aby udało się zrobić godny ujęcie za pierwszym razem, pierwszy raz to rekonesans.
WOLYA
Rozumiem. Wygląda na to, że sporo wydajesz na paliwo dla jednego zdjęcia.
ALEKS
Tak, to prawda. Pewnego razu w Puszczy Nalibockiej drwale, którzy tam pracowali, pomogli mi wyciągnąć samochód. Pytali mnie:
—— Dlaczego tu przyjechałeś? Po co?
—— Fotografować zwierzęta.
—— Przyjeżdżasz z tak daleka z Mińska, aby robić zdjęcia zwierzętom i przyrodzie? Tyle wydajesz na benzynę! Jesteś normalny?